Absolwentka Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego oraz Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu (2020): u prof. Ewy M. Poradowskiej-Werszler w Pracowni Tkaniny Artystycznej, malarstwo i rysunek w Pracowni prof. Anny M. Kramm.

Pracuje głównie z tkaniną. Tworzy prace w technice gorącego batiku; przygotowując instalacje, korzysta z wełny, wosku, papieru oraz stali. Umieszcza swoje prace na tle natury, fotografując je w przestrzeni publicznej. Jest kuratorem wystaw, organizatorem spotkań autorskich z artystami sztuki włókna a także międzynarodowych prezentacji twórczości młodzieży z Polski, Macedonii oraz Grecji Połączeni Sztuką. Współpracowała z wieloma Ośrodkami Kultury Mazowsza: Góra Kalwaria, Grójec, Warszawa, organizując wystawy, wydarzenia artystyczne oraz warsztaty dla dzieci oraz dorosłych. Na co dzień uczy sztuki w Szkole Kanadyjskiej w Warszawie oraz prowadzi własną pracownię artystyczną w Grójcu Przestrzeń dla Sztuki. Jest autorką wystaw indywidualnych, uczestniczyła w wielu wystawach zbiorowych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach prywatnych oraz stanowią część zbiorów Centrum Kultury Anton Panov w Strumicy, Spiskiej Nowej Wsi, Słowacja, oraz w Pałacu Struga k. Wałbrzycha. Uczestniczyła w międzynarodowych plenerach malarskich: Strumica- Macedonia, oraz rodzimych: Czersk, Ojrzanów, Kazimierz Dolny, Janowiec, Wrocław, Oleśnica, Kowary.

Poproszona o przedstawienie genezy swojej drogi twórczej odwołała się do przesłania:  „w myśl przekonania, że najważniejszy przy zapisie obrazu jest kolor, skupiam się na utrwalaniu emocji i uczuć poprzez barwy”.

W interpretacji artystki emocje i uczucia mają różne formy wypowiedzi, stają się także inspiracją do podejmowania tematów pokazujących wszechstronność Jej zainteresowań, zarówno formalnych jak i intelektualnych. Można więc sądzić, że prace malarskie wykonane techniką batikową na płótnie bawełnianym, zaliczą się w przyszłości do nurtu kontynuacji wybitnych osiągnięć w dziedzinie batiku Stowarzyszenia „Warsztaty Krakowskie” działającego w latach 1913-1926. Trzeba jednak pamiętać, iż batik na początku XX w. był dziedziną sztuki użytkowo – dekoracyjnej dopiero w latach powojennych przeszedł ewolucję, stając się dziedziną sztuk pięknych. Przywołuję meritum śp. prof. Ireny Huml, wybitnej konsultantki w dziedzinie malarstwa batikowego,  sugerujące  konieczność „…przywrócenia miejsca tej trudnej technice, lecz ciągle kryjącej nowe możliwości, we współczesnej twórczości plastycznej, jako  odwołania się do znakomitych, przeszło stuletnich tradycji europejskich i rodzimych”.

Taką postawę ilustruje wypowiedź i twórczość Pani Agnieszki: „staram się nanosić na materiał swoje idee i twórcze rozwiązania problemów, które analizuję. Tak powstały cykle „Languages”. „Snapchat” oraz „Garden”.

Agnieszka Cecylia Kazała podąża własną drogą twórczą, która pozwala Jej na odkrywcze badania o charakterze  eksperymentalnym. Wcześniej zaprojektowane kompozycje wydobywa na tkaninie woskiem, nanosząc go pędzlem, podkreślającym ekspresyjność i malarskość tej techniki, a nie miedzianym lejkiem canting, który służy do rysowania precyzyjnych, drobnych ornamentów. Jej  eksperymentalne kompozycje naznaczone są zazwyczaj siecią kolorowych żyłek, wywołaną celowym łamaniem skorupy wosku, nadającym obrazom nową jakość o charakterze unikatowym. Kreacje techniką batiku powodują często u twórcy wysoki stopień podekscytowania, bowiem proces twórczy na pewnym etapie przebiega  zgodnie z prawami fizyki. Artystka interpretuje narastające emocje podczas powstawania  prac –  „tkanina barwiona w ten sposób niesie ze sobą aurę tajemniczości. Nie wiem w stu procentach jaki będzie efekt końcowy, nieprzewidywalność a jednocześnie sposób jej  wykonywania przy użyciu gorącego wosku jest zagadką, która wciągnęła mnie na dobre… Prace są częścią mnie więc poprzez działania twórcze odkrywam swoje wnętrze, mówię jaka jestem, w sposób jaki nie jestem w stanie ująć słowami.”

Technika rezerważowa, współcześnie znajduje wielu entuzjastów wśród twórców, jednakże artyści pracując w swoich pracowniach, w samotności przeżywają napięcia emocjonalne związane z wielokrotnym barwieniem lub nanoszeniem plam gorącego wosku na tkaninę, dlatego każda prezentacja wytworów kreowanych techniką batiku jest zwieńczeniem procesu twórczego i budzi wielkie zainteresowanie zarówno twórców jak i opcjonalnych odbiorców sztuki.

Prof. Ewa Maria Poradowska-Werszler

Wrocław, czerwiec 2019