Łączność pomiędzy tym co było i trwa jest niezacieralna. Bez zrozumienia i poznania przeszłości nie jesteśmy w stanie określić siebie i swojego miejsca w świecie. Język którym do nas przemawia jest powiewem wiatru, dotykiem corocznie odradzających się drzew, błyskiem w promieniach słońca. Słowa wędrujące w przestrzeni zatrzymały się wybierając kolor jako formę wypowiedzi.  Kształt jest drugorzędny mimo ich bezsprzecznej wartości i pozycji. Wybierając barwy mówią do widza językiem nieistniejącym, zachęcając do uwolnienia i pełnej akceptacji przemiany. To co było prowadzi nas we właściwym kierunku, wystarczy tylko otworzyć  serce…